Mijn moeder herkent mij niet meer.
Zij woont in het waardig wonen huis in Wagenborgen. Ik kom daar regelmatig, ook voor mijn werk natuurlijk.
Het is me al een paar keer opgevallen dat ik geen blijk van herkenning meer bij mijn moeder zie. Ik sta in de gang met een verzorgster te praten, mijn moeder kijkt me aan en loopt door naar het toilet.
Mijn moeder is weer een stukje verder weg. Zo merk ik in de loop van de jaren dat ik steeds met hele kleine stapjes meer afscheid van mijn moeder neem.
Maar hoe ga je daar mee om? Hoe verwerk je dat? Het is geen duidelijke rouwperiode, zoals je hebt als er iemand die je dierbaar is overlijd.
Het verdriet is slepend en zit in je. Zo kan een huilbui je plotseling overvallen als iets je triggert. Dat overkwam mij gisteren. Ik hoorde op de radio Adelle met het liedje “Don’t you remember” Hoe toepasselijk en het verdriet overviel me. Ik kon even mijn tranen laten stromen.
Dat was goed.
